بی شکست از پردهٔ سازم نوایی برنخاست

ناامیدی داشتم دست دعایی برنخاست

سخت بی رنگ است نقش وحدت عنقایی ام

جستجوها خاک شد گردی ز جایی برنخاست

اشک مجنونم که تا یأسم ره دامان گرفت

جز همان چاک گریبان رهنمایی برنخاست

هرکه ازخودمی رودمحمل به دوش حسرت است

گرد ما واماندگان هم بی هوایی برنخاست

جزنفس در ماتم دل هیچ کس دستی نسود

از چراغ کشته غیر از دوده هایی برنخاست

قطع اوهام تعلق آنقدر مشکل نبود

آه از دل نالهٔ تیغ آزمایی برنخاست

عجز و طاقت جوهرکیفیت یکدیگرند

برکرم ظلم است اگر دست گدایی برنخاست

دیگر از یاران این محفل چه باید داشت چشم

صد جفا بردیم و زینها مرحبایی برنخاست

ساز ما عاجزنوایان دست برهم سوده بود

عمر در شغل تأسف رفت و وایی برنخاست

خاک شد امید پیش از نقش بستنهای ما

شعله تا ننشست داغ از هیچ جایی برنخاست

جلوه درکار است اما جرأت نظاره کو

از بساط عجز ما مژگان عصایی برنخاست

در زمین آرزو بیدل املها کاشتیم

لیک غیر از حسرت نشو و نمایی برنخاست